Op 15 mei waren we te gast bij Buurthuis de Bol in de Kleine Wereld, voor het spreekuur met de wethouders Moorman en Van der Horst. Marjolein Moorman, van armoedebestrijding, is ook locoburgemeester en kon het gesprek helaas toch niet bijwonen vanwege die taken. De verhalen die voor haar bedoeld waren, werden natuurlijk alsnog verteld. Melanie van der Horst, van o.a. Aanpak Noord, was er gelukkig wel bij. Aan haar konden we dus een aantal Noord-specifieke verhalen voorleggen, voornamelijk over de enorm slechte staat van sociale huurwoningen. De verhalen kwamen aan: "Ik wil je het liefst gewoon een knuffel geven."
Informele schulden door het toeslagenschandaal: waarom geen compensatie voor de helpers?
Het eerste verhaal kwam van een een mevrouw die uit nood in Noord is komen te wonen. Zij vertelde hoe haar hele familie zwaar getroffen werd door het Toeslagenschandaal. Zelf had ze jarenlang hard gewerkt en carrière gemaakt in de financiële wereld, en haar geld opgespaard om een huis te kunnen kopen. Door de nood waarin haar familie kwam, werd er een zwaar beroep gedaan op haar om bij te springen. "Ik heb geen spijt, want we hebben ervoor gezorgd dat onze kinderen er helemaal niks van hebben meegekregen. Dat is het allerbelangrijkste, de kinderen konden bij ons blijven en normale levens leiden. Maar ik krijg mijn twintiger jaren en het geld waarmee ik mijn familie heb geholpen nooit meer terug." Voor die situatie had ze een notaris moeten inschakelen, die ook honderden, zo niet duizenden euro's had gekost. En: "daar dénk je niet aan in die situatie." Door dit alles is ze zelf in de schuldsanering terechtgekomen en is ze noodgedwongen verhuisd. Ze bouwt haar leven nu weer op, werkt sterk aan eigen herstel, maar zonder uitzicht om ooit haar droomhuis te kunnen kopen.
Verkeerde uitkering en chronische ziekte in de bijstand
Het volgende verhaal wordt verteld door een meneer uit Oost, die door chronische ziekte ook chronische financiële problemen heeft. Tijdens zijn studie rechten, zo'n 20 jaar geleden, krijgt hij te maken met ernstige gezondheidsproblemen door een aidsdiagnose. Doordat hij studeerde (en op dat moment geen baantje had) kreeg hij slechts een bijstandsuitkering. "Je wordt heen en weer gestuurd van de gemeente en het UWV en weer terug." Door zijn ziektebeeld heeft hij te maken met aanzienlijke kosten. "Medische kosten, verhoogde stookkosten vanwege mijn verminderde mobiliteit en de noodzaak om het huis warm te houden, en de kosten voor noodzakelijke revalidatietrajecten stapelen zich op. Aanvragen voor vergoeding van revalidatie en stookkosten worden afgewezen in bijzondere bijstand. Uit jurisprudentie blijkt dat dat voor mensen met neuropathie wel toegekend kan worden. Maar het blijft bij een standaard afwijzing." In plaats daarvan is optie aangeboden om naar een opvang te verhuizen in bosrijke omgeving. "Dat kost duizenden euro's per maand. Hoezo is dát de oplossing?" Het Maatwerkteam van de gemeente heeft hiernaar gekeken. Hun antwoord: je kunt het beste overstappen van aanvullende verzekering. Van AV1 naar AV3, en dan krijg je daarboven een vergoeding van €32,50. "Maar dan blijft er een groot gat over van medicatie en behandelingen die niet vergoed zijn." Er lijkt geen échte oplossing te zijn.
Hoe stress rond je huis alles van je afpakt - en de Van Groot naar Beter-regeling niet werkt in de praktijk
Als derde was Antonio aan de beurt, bewoner van de Banne. Zijn verhaal ging over alles wat er is misgegaan met zijn huis. Door het gebrek aan actie vanuit de woningcorporatie op zijn klachten over het huis en de omgeving is hij overspannen geworden, met alle gevolgen van dien. "Ik ben alles kwijtgeraakt: mijn werk, mijn relatie, mijn vrienden, mijn rust." Het begon met geluidsoverlast en liep over in slechte isolatie en gevaarlijk achterstallig onderhoud, terwijl zijn klachten niet serieus werden genomen. Voorbeelden zijn schimmel op de muren en zijn matras, een verwarmingscapaciteit die niet op orde is (huis kan nooit warm worden) en een verkeerd geplaatste meter (kachel ging altijd aan, extreem hoge energierekening), tot aan het bellen van de brandweer aan toe omdat stadgenoot niet wilde komen voor vonken uit het plafond. "Ik heb meteen de corporatie gebeld, maar die vroegen: kan het niet tot maandag wachten?” Omdat ik het niet vertrouwde, heb ik zelf de brandweer gebeld om advies. Die zeiden dat ik Stadgenoot mocht terugbellen om te vertellen dat ze langs mochten komen, of hotels mochten gaan betalen voor alle omwonenden omdat de brandweer het pand zou ontruimen. Nou, dan komen ze wel. En toen werd ík uitgekafferd: je hebt gewoon te veel elektrische spullen.”
Hij wil graag verhuizen, maar ook dat lukt niet. Door een paar centimeters tekort heeft hij op papier geen recht op de Van Groot naar Beter-regeling. Op dit moment zit hij in een rechtszaak over die regeling. In de online tool had hij recht op de regeling bij invulling van de 69.1 m (van zijn plattegrond), maar puntje bij paaltje kon het niet meer. Waarom wordt in deze situatie geen maatwerk verleend, en wordt er niet naar het grotere plaatje gekeken? De gemeente heeft in Aanpak Noord een uitgelezen kans om druk te zetten op e corporaties voor deze situaties.
Hoe erg het achterstallig onderhoud uit de hand kan lopen
Tenslotte vertelden Amarfi, Abier en Patrick over de vreselijk slechte staat van hun huizen.
Amarfi woont in een woning in de Van der Pekbuurt waar sinds het moment dat ze er woont al ernstig achterstallig onderhoud is. Een douche en wc die maandenlang kapot waarvoor meer dan 5 keer een loodgieter moet komen, een renovatie van de badkamer waarna er nog maandenlang open gaten achterblijven. Haar kinderen durfden niet tanden te poetsen omdat er overal muizenpoep lag. Ze moet continu bellen met Ymere en vaak thuisblijven voor afspraken, terwijl er om de haverklap niemand op komt dagen. Dit beïnvloedt haar leven: ze kan niet naar Nederlandse les, niet naar haar vrijwilligerswerk... Nu is Ymere bezig om haar huis op te knappen, maar ‘het is alsof je hele auto kapot is en je alleen een nieuwe koplamp krijgt.’ Ze krijgt ook een schadevergoeding van Ymere aangeboden, maar dat wil ze niet. Het laat zien dat dit soort sancties, net als wanneer mensen naar de huurcommissie stappen, weinig zin hebben. “Ik wil geen geld, ik wil gewoon normaal kunnen wonen.” De grote renovatie is nog steeds ver weg.
Abier heeft een woning aan de Kamperfoelieweg (van der pekbuurt), waar al 3 jaar geleden een enorme lekkage plaatsvond en het binnen regende. Sindsdien is het nooit echt goed gemaakt. Om de zo veel tijd is er weer lekkage, waaronder nog een maand geleden. Er groeit enorm veel schimmel in huis, waardoor ze heel veel kleding moet weggooien. Ze krijgt geen schadevergoeding van Ymere, alle schade heeft ze zelf betaald: van de kleding, de elektronische apparaten die nat zijn geworden, etc. De huurcommissie heeft voor 6 maanden huurverlaging gezorgd, maar dat is blijkbaar geen prikkel voor Ymere om er echt iets aan te doen.
Comments