Antonio woont sinds 8 jaar in de Banne. Eerst was hij blij om terug naar Amsterdam te verhuizen, maar die vreugde heeft kort geduurd. Door het gebrek aan actie vanuit de woningcorporatie op zijn klachten over het huis en de omgeving is hij overspannen geworden, met alle gevolgen van dien. Het begon met geluidsoverlast en liep over in slechte isolatie, een torenhoge energierekening en gevaarlijk achterstallig onderhoud. Hij wil graag verhuizen, maar ook dat lukt niet. Door een paar centimeters tekort heeft hij op papier geen recht op de de Van Groot naar Beter-regeling. Inmiddels moet hij leven van een bijstandsuitkering, en duurt zijn schuldsaneringstraject geen 3, maar 9 jaar. “Alles wat er in mijn leven is gebeurd de afgelopen jaren is een sneeuwbaleffect. Ik had alles: een huis, een relatie, een baan, geld, vrienden. En ik ben alles kwijtgeraakt. Dat begon toen ik hier kwam wonen.” Antonio heeft 3 rechtszaken aangespannen. “Ik hoop een voorbeeld te kunnen zijn, zodat anderen niet door deze zelfde problemen moeten."
Achtergrond
Antonio is geboren en getogen in Amsterdam Oost, op de Dappermarkt. In zijn leven is hij verhuisd naar Almere en Amersfoort vanwege de zorg voor zijn moeder en zijn toenmalige relatie. Hij heeft een loopbaan gehad in ouderenzorg. Dat heeft hij 33 jaar gedaan en heeft hem veel vreugde gebracht. “Ik wil graag anderen helpen. Aan mijn werk heb ik heel veel plezier aan beleefd, ik kan zo met mensen lachen.” Uiteindelijk verhuisde hij terug naar Amsterdam, en kwam in Noord terecht. “Ik vind het leuk, dat dorpse, dat groen en de laagbouw. Ik keek er echt naar uit. Ik stond op de pont naar Noord en kon weer ademhalen – het voelde als thuiskomen. Toen nog wel.”
Overlast
In 2015 kwam Antonio hier wonen, en kreeg hij meteen overlast van de bovenbuurvrouw. Ze was nooit thuis, terwijl ze kleine kinderen had die de hele dag huilden. ‘s Nachts was het chaos en was er altijd hard geluid. Antonio is zelfs op straat bedreigd door kennissen van die buren. Hij heeft vaak meldingen gemaakt, maar de corporatie liet ze links liggen. Het enige wat ze voor hem deden, is doorverwijzen naar burenbemiddeling. De organisatie Beter Buren is langs geweest: het bleek dat er al een dossier lag over de buurvrouw, nog opgebouwd door de vorige huurder van zijn appartement. Maar ook toen grepen ze niet in. De afspraken in de burenbemiddeling zijn nooit serieus genomen of nageleefd. Uiteindelijk is er in de praktijk ook niets veranderd, maar is ze na jaren uit huis gezet, in 2019. “Maar mijn geweten speelde me parten, vanwege haar kinderen. Ik maakte me oprechte zorgen. Ik wilde nooit dat zij uit huis gezet worden – ik wilde dat ze beter begeleid werd. Maar in de tussentijd ben ík er wel overspannen van geraakt.”
Ziekte en geldproblemen
In diezelfde periode is Antonio ook zijn baan kwijtgeraakt. “Ik sliep bijna niet meer omdat ik zo overspannen was. In 2017 kreeg ik een ongeluk omdat ik in slaap viel op de scooter, onderweg naar mijn werk. Ik had 2 weken geheugenverlies door hersenschade, en de hele rechterkant van mijn lichaam was gekneusd. Het was een doodenge periode in mijn leven. Vanaf dat moment heb ik thuisgezeten en werd ik steeds zieker. Ik heb Hepatitis A opgelopen en ben in het ziekenhuis terechtgekomen. Dat was zo'n grote klap, daar ben ik eigenlijk niet meer bovenop gekomen.”
Omdat zijn zware klachten niet serieus werden genomen als reden om niette werken door het UWV, werd hij niet afgekeurd. “Mijn hulpverlener zuchtte na mijn verhaal en zei: meneer, ik krijg zo ook geen zin om u te helpen. U zit hier toch nog steeds?” Daarom heeft Antonio inmiddels een bijstandsuitkering. Vanaf dat moment kwamen ook de geldproblemen. In 2020 startte zijn schuldsaneringstraject, toen hij nog inkomen kreeg uit zijn werk door de ziektewet. Iedereen verwachtte dat hij afgekeurd zou worden, dus werd zijn aflossingscapaciteit hoog ingeschat en zou hij er maar 3 jaar over doen. Maar de WIA uitkering stopte. Toen dat gebeurde, en hij dus maar 50 euro per maand kon afstaan, moest het traject worden verlengd. “In plaats van 3 jaar, moet ik er nu 9 jaar over doen.”
Isolatieproblemen & achterstallig onderhoud
Naast de overlast in de buurt van de woning, is er aan de woning zelf ook van alles mis. De capaciteit van de verwarming in het huis is niet voldoende om het huis op te warmen, én de thermostaat staat op de koude muur met een berging erachter. Daardoor wordt het niet snel genoeg warm en koelt het te snel af, maar blijven de stookkosten hoog. Het enige wat de corporatie deed bij meldingen over de slechte isolatie was Antonio doorsturen naar Stichting Woon. Die liet een energiecoach komen – maar alle tips die de energiecoach kon geven, had hij al uitgevoerd. “Ik heb echt alles gedaan wat ik kon doen. Je wordt gewoon niet serieus genomen.”
Dat kwam op veel momenten terug. Toen Antonio schimmel had in mijn slaapkamer in 2016, heeft hij meerdere meldingen gemaakt. “Uiteindelijk kwamen er pas inspecteurs langs toen ik mijn ondergeschimmelde matras en beddengoed al had weggegooid. Ik ben astmapatiënt, dat moet niet te lang in mijn huis liggen. Maar ik kreeg er geen vergoeding voor van Stadgenoot. “Dat had u niet moeten doen,” werd me gezegd. Want nu kon ik het niet meer bewijzen. Ze bleven tegen me zeggen: u doet het zelf verkeerd.”
Het gevolg van dit alles is een torenhoge energierekening. “Mijn buren op 2 hoog betalen 110 euro met z'n drieën. Ik betaal in mijn eentje 171, en soms 211. En aan het eind van het jaar moet ik dan nog 900 euro bijbetalen. Ik ben van 144 kuub water naar 100 kuub gegaan om maar te kunnen compenseren. Ik ging alleen nog maar douchen voor een verjaardag of doktersafspraak. Mijn onderhoudsmonteur geeft me helemaal gelijk, het huis is gewoon niet goed en daardoor zijn mijn stookkosten zo hoog. Maar de woningbouw erkent het niet. Ik heb er nu een rechtszaak over aangespannen: ik wil gewoon erkenning.” Uiteindelijk heeft de corporatie de ramen dichtgekit. “De werkmannen zeiden: we konden bij je kozijnen zó naar binnen kijken.”
Het achterstallig onderhoud in de woning is niet alleen kostbaar, maar ook erg gevaarlijk. “Laatst waren de lasdoppen doorgebrand. Er kwam rook en vonken uit het plafond. Ik heb meteen de corporatie gebeld, maar die vroegen: kan het niet tot maandag wachten?” Omdat hij het niet vertrouwde, heeft hij zelf de brandweer gebeld om advies. “Die zeiden dat ik Stadgenoot mocht terugbellen om te vertellen dat ze langs mochten komen, of hotels mochten gaan betalen voor alle omwonenden omdat de brandweer het pand zou ontruimen. Nou, dan komen ze wel. En toen werd ík uitgekafferd: je hebt gewoon te veel elektrische spullen.”
Van groot naar beter?
Het liefste wat Antonio nu wil, is weggaan. Er lag hoop in de Van Groot naar Beter-regeling van de gemeente: een regeling om ervoor te zorgen dat huurders die te groot wonen, makkelijk en voordelig een kleinere woning kunnen krijgen. Maar omdat de gang relatief groot is, is er officieel te weinig “woonoppervlak” om daar toegang tot te krijgen. Stadgenoot wil er daarom geen toestemming voor geven. “Het is voor iedereen beter als ik kan verhuizen, ik wil dat hier een gezin kan wonen. Het is een 4-kamer appartement! Dit is gewoon bureaudenkwerk. En pure onwil.”
Het heft in eigen handen nemen
Inmiddels heeft Antonio 3 rechtszaken aangespannen. “Ik heb ze genoeg gelegenheid gegeven om iets aan te passen. Maar ze blijven mij als schuldige aanwijzen. De laatste keer dat ik ze gebeld heb, ging het over de isolatie vervolgstappen. Toen zeiden ze dat ik éérst een energiecoach moest laten komen. Maar die is hier in 2019 nog geweest, en sindsdien is er niets veranderd. Je wordt niet serieus genomen bij elk probleem dat je aankaart.” In de tussentijd beginnen medewerkers van de corporatie ook in te zien wat hier is misgegaan, maar erkenning is ver te zoeken. “Er kwam laatst iemand van stadgenoot langs, die plofte neer op de bank en vroeg: hoe heeft u dit kunnen vólhouden? Ik zeg: niet! Omdat jullie niet ingrepen!”
Comments